Przez długi czas karkołomne zbocza wyspy Lítla Dímun zamieszkiwały dzikie owce. Miały krótką czarną sierść, drobną budowę ciała i z łatwością uciekały farmerom. Późniejsze badania wykazały, że rasa pochodziła jeszcze z okresu neolitu i była pokrewna zdziczałym Soay, żyjącym do dziś na szkockim archipelagu St Kilda. Ostatnią Dímunarseyðurin zastrzelono na Małej Dímun w roku 1866. Wypchane eksponaty tych owiec stoją w Muzeum Historycznym Wysp Owczych w Hoyvík.
Dla botaników i zoologów Lítla Dímun nigdy nie będzie
badawczym eldorado. Spotkamy tu jedynie maskonury, nurzyki, fulmary, foki i
około dwieście pięćdziesiąt owiec. Te ostatnie należą do gospodarzy wyspy, mieszkających na co dzień na sąsiedniej Suðuroy.
W cienkiej warstwie gleby na Lítli przyjęło się dziewięć rodzajów traw i pochodnych, m.in. warzucha lekarska z rodziny kapustowatych, dawniej używana przez marynarzy jako lekarstwo na szkorbut.
