– Dlaczego patrzenie na mapy
jest takie przyjemne? – pyta redaktorka Dwutygodnika Zofia Król niemiecką
pisarkę Judith Schalansky w kontekście jej „Atlasu wysp
odległych”.
– Kartografia pobudza wyobraźnię, bo pokazuje coś, co wiemy, ale czego nie
widzimy – świat z punktu widzenia ptaka, anioła albo boga. I nawet jeśli
wiemy, że mapa jest wynikiem badań, to patrzymy na nią raczej jak na obraz.
Mapy są artystyczne i naukowe zarazem, to ta ambiwalencja czyni je tak intrygującymi.
– Oczywiście podróże też uczą. Ale nie trzeba być
w Wenecji, żeby pisać o Wenecji. Wenecja jest wszędzie. Nie rozumiem
tej wątpliwej turystycznej potrzeby, żeby zobaczyć wszystkie krańce ziemi na
własne oczy. Kiedy jestem za granicą, staram się zobaczyć tak mało jak to
możliwe. Próbuję co dzień chodzić tymi samymi drogami, żeby przynajmniej jedną
ulicę zobaczyć pewnego dnia oczyma tych, którzy stamtąd pochodzą.
[W górę ulic Tróndargøta/Varðagøta, Tórshavn. Foto © Jógvan á Dul]
